Bazen tek başına içiyor, dostluğunu bile saklıyordu. Anonim Alkolikler toplantısında "Buradaysanız alkoliksiniz" sözünü duyunca bir yandan yalnız olmadığını hissetti, bir yandan alkol olmadan yaşamanın henüz imkânsız olduğu gerçeğiyle yüzleşti.
Dost buluşmaları hâlâ günlerini renklendiriyordu, fakat içki köprü olmaktan çıkıp duvar haline geldi. Her geçen gece, gerçek duygular yerine bir ritüeli tekrarlıyor, sonunda daha da fazla yalnızlık hissediyordu.
Oyunculuk kariyeri ilerliyordu. "Beverly Hills, 90210" dizisinde yan rol almak onu sevindirdi; set terapisiydi, duygularını kamera önüne taşıyordu. Ama kamera dışındaki Matthew hâlâ sevilmek isteyen aynı çocuktu.
Aşk arayışı yeni dersler verdi. Sadece tam fethedemeyeceği kadınlara âşık olduğunu fark etti. Annesinin erişilmezliğine duyduğu eski hayranlık ilişkilerinde tekrarlanıyor, her uzaklık tekrar aynı boşluğu getiriyordu. Gerçekten ihtiyacı olanın arkadaşlık ve ortaklık olduğunu düşünmeye başladı.
Arkadaş grubunda şöhret yarışı başladı: "Ne zaman ünlü olacağız?" sorusu dolaşıyordu. Matthew, aşkın ve takdirin gelip geçici olduğunu hissediyordu. Bir gece dizlerinin üstüne çökerek "Tanrım, her şeyimi al, yeter ki beni ünlü yap" diye yalvardı. İronik biçimde birkaç hafta sonra "Friends" dizisindeki Chandler Bing rolünü kaptı.
"Friends" senaryosunu ilk okuduğu küçük odada Matthew hemen ekip arkadaşlarıyla özel bir bağ hissetti. Tüm kadro buluştuğunda kıvılcım patladı: sıradan oyuncular değil, tek bir aile gibiydiler. Zaten Jennifer Aniston'ı tanıyordu; geriye kalanlarla tanışınca herkes onu sıcak karşıladı. Courteney Cox'un "Rekabet etmeyelim, aile olalım" sözü onlara rehber oldu.
İlk provalar yaratıcı özgürlük getirdi. Senaryo esnekti, yapımcılar yeni fikirleri dinlemeye açıktı. Perry Chandler karakterinde keyifle doğaçlıyor, her bakışı ve cümleyi şakaya çeviriyordu. Monica, Phoebe ve Ross'la uyumları sanki yıllardır varmış gibiydi. Yönetmenler onlara benzeri görülmemiş bir güven veriyordu.
Dizinin popülaritesi arttıkça gerginlik büyüdü. Her espri vurucu
olmalıydı, başarı doyumu yerini baskıya bıraktı. Kamera önünde neşeli görünürken iç dünyasında eski şeytanlar susmuyordu. Perry, içindeki kaosu gizleyerek güçlü görünmenin zorlaştığını fark etti.
Giderek toplumun onu gördüğü imajın gerçek hayatını engellediği hissine kapıldı. Makyajsız hâlini tanımayan eski bir tanıdık "Perry mutlu mu gerçekten?" diye sorunca tokat gibi hissetti: İnsanlar kahramanı görüyordu, oysa o hâlâ korkuları olan bir insandı. Şöhret ona çok şey vermişti ama zayıflıklarını da çıplak bırakmıştı; maskesiz kim olduğunu anlamak hiç bu kadar önemli olmamıştı.
1995'e Matthew alışılmadık bir neşeyle girdi. Gürültülü şehir partisi yerine Yeni Meksika'da karla kaplı bir evde Julia Roberts'la - tanıdığı en parlak yıldızla - kutladı. Arkadaşlarıyla güneşli karda koşup Amerikan futbolu oynarken "Nasıl böyle şanslı olabilirim?" diye düşünüyordu. Bu yılbaşı gecesi onun için masaldı; yıldızlı gök altında kendini gerçekten mutlu hissetti.
Aşk sıra dışı başladı: günlerce faks ve telefonla şakalaştılar. Matthew, Julia'ya gül dizileri yollar, kuantum fiziğini komik açıklamalarla anlatırdı. Julia da esprili cevaplarla karşılık verir, flört giderek derinleşirdi.
Yeni yıl arifesinin son saatlerinde yıldızların altında bir dağa tırmandılar. Soğuk havada kelimeler sustu, sadece bakışlar ve ay ışığında verilen sözler kaldı. Birkaç gün sonra Julia "Friends"e konuk oyuncu olarak katıldı; kader sanki bağlarını gerçek kıldı. Bu büyülü yıl Matthew'nun gizlice arzuladığı her şeyi sundu.
Ama ışıltının ardında kırılganlık vardı. İlişki bittiğinde Mathew illüzyonun yıkıldığını hissetti: Ortak mutluluk bir anda tükenebilirdi. Ayrılığın ağırlığı ruhuna çöktü, neşenin altında saklı acıyla yüzleşti.
Destek olmayınca eski alışkanlıklara döndü. İçki saklanacağı yeri oldu; sağlığı hızla bozuldu. Şiddetli karın ağrısıyla hastaneye kaldırıldı, akut pankreatit tanısıyla birkaç operasyon geçirdi; yaşama şansı yüzde ikiydi. Bu deneyim onu sarstı, uçurumun eşiğine bir daha yaklaşmamaya yemin etti.
Komadan çıkar çıkmaz yardım istedi. Rehabilitasyonda her sabah "Ayık kalmak günlük bir kahramanlık" diyerek uyanıyordu. Doktorlar ve grup arkadaşlarının desteği olmadan başaramayacağını biliyor, en karanlık
anlarda yanında olanlara minnet duyuyordu. İyileşme ona basit ama hayati dersi verdi: Durmak yok, her dakika için savaşmak var.
Rehabilitasyondan üç ay sonra Matthew umut dolu bir şekilde dışarı adım attı. Ona her aşamada destek olan Jamie Tarses'e minnettardı, fakat bu yeni, ayık hayata alışmak için kendi başına kalması gerektiğini biliyordu. Bu nedenle Jamie'yle yollarını ayırmak zorunda kaldı; karar acı vericiydi, ama başka çıkar yol yoktu.
Özgürlüğün ilk tadı onu dizginlerinden boşanmış gibi hissettirdi; aynı anda birkaç kadınla görüşmeye başladı, hiçbirine söz vermedi. Başta keyifli görünse de kısa süre sonra içindeki boşluk daha da ağırlaştı: Yalnızca eski benliğinin gölgesini kovaladığını fark etti. Hiçbir ilişki ona gerçek yakınlık hissi vermiyor, ama sevgiye duyduğu özlem dinmiyordu.
Eski sevgilisi Natasha Wagner'in anne olduğunu öğrenince içi burkuldu. Onun mutluluğuna sevindi, fakat zamanın elinden kaydığını ve hâlâ tek başına olduğunu anladı. O konuşmada kaderin neyi göstermek istediği nettir: Matthew, kaçış yerine gerçek duyguları seçseydi bambaşka bir hayatı olabilirdi.
Hataları bir hamlede telafi etmeye kalkışmak felaketle sonuçlandı. En güçlü hisleri beslediği Laura'ya geri dönmek istedi, fakat korkularına yenilip yine içkiye sığındı. Sabah olduğunda hem Laura'yı hem de Rose'u kaybettiğini, yalnızca korkularıyla baş başa kaldığını anladı.
Ironik biçimde Laura ve Rose kısa sürede arkadaş oldu. Bu garip haber Perry'yi hem rahatlattı hem de ürküttü; ikisi teselli bulmuştu, ama onun yeri yoktu artık. Profesyonel yardım almadan başa çıkamayacağını kabul edip yeniden rehabilitasyona gitti. Kendi gücünü ancak orada toparlayabileceğini biliyordu.
Günlerce tek başına hatalarını düşündü; her kaybın ardında kendi korkularının yattığını kavradı. Şimdi her sabah daha güçlü uyanmayı, elinde kalanı kaybetmemeyi hedefliyordu. Bu kararlılık, önündeki yolu aydınlatan küçük ama sarsılmaz bir ışıktı.
Günlük hayatta da gülmeyi ihmal etmedi. Bir sette yanlışlıkla rol arkadaşının adını karıştırınca tüm ekip kahkaha boğuldu; başka bir gün Chevy Chase'le dostça raket sallarken onu hafifçe yaralamış, ikisi de kahkahalara boğulmuştu. En dramatik öykülerin bile hafif bir espriyle
nefes alabildiğini, böyle anlarda anladı.
Matthew, "Friends"in final sahnesini bütün bir çağın son nefesi gibi hatırlıyor. Sabah ışığına gömülü daire boşalırken Monica, Chandler, Joey, Ross, Rachel ve Phoebe farklı yönlere dağılıyordu. Chandler'ın basit "Nereye?" sorusuna verilen cevap, içten bir veda kahkahasına dönüştü: sıcaklık ve dostlukla dolu bir kapanıştı bu.
Dizi Ocak 2004'te sona erdi; bunda Jennifer Aniston'ın yeni yolları deneme arzusu belirleyici oldu. Altı karakterin hikâyesi mantıken bitmişti, ama Matthew'nun hayatında devasa bir boşluk açıldı. Yıllardır süren set düzeni ve alkış bir anda susmuştu; kameralar olmadan yaşayabilmeyi öğrenmesi gerekti.
Boşluk hemen hissedildi. Takviminde çekim kalmayınca günler bomboştu. Yeni projeler daha fazla sorumluluk istiyor, her reddediliş özgüvenine darbe vuruyordu. İçten içe "Bu grubun dışında kimim ben?" diye soruyor, eski korkular yeniden su yüzüne çıkıyordu.
Özel hayat da sarsıldı. Aşkla başladığı yeni ilişki aile umudu verse de yakınlık korkusu, onu defalarca geri itiyordu. Karşılıklı isteklerine rağmen, iki taraf da duvarları aşamadı. Matthew'nun asıl yıkıcı gücü, kendi korkularından ibaretti.
Karamsarlığa kapılmamak için enerjisini yaratıcı işlere aktardı. Arkadaşlarıyla "Mr. Sunshine" ve "Go On" dizilerini hayata geçirdi, ancak reytingler düşüktü, projeler çabucak iptal edildi. Her başarısız sonuç, "Eskisi kadar iyi değilim" duygusunu pekiştiriyor, Perry yeniden içkiye uzanıyordu.
Bu kez rehabilitasyonda korkularını yüksek sesle dile getirdi: "Yetersiz olmaktan korkuyorum, sevdiklerime zarar vermekten korkuyorum." Bunun gücünü hemen gördü; çevresindeki insanlar onu zayıf değil, cesur buldu. Savunmasız olmanın bir zayıflık değil, gerçek güç olduğunu kavradı.
Tüm bu sınavlardan sonra sıfırdan başlamaya hazırdı. Artık kimseye - hatta kendine - bir şey kanıtlaması gerekmiyor, fırtınalardan güçlenerek çıktığını biliyordu. Önünde yeni maceralara açık bir yol uzanıyordu.
"Odyssey" sonrasında Matthew kendini yeniden keşfetmek için altı yıl boyunca bir tür odisey yaşadı: yoğun zaferler ve keskin düşüşler. Cirque Lodge, Utah'taki rehabilitasyon merkezi, bu serüvenin zirvesiydi. Karlarla kaplı dağlarda terapi yürüyüşleri, onu hayatının gerçeklerine bakmaya zorladı.
Soğuk bir gece yaptığı uzun yürüyüşte içindeki sırları gizlemekten yorulduğunu idrak etti. Hayatın aynı anda hem güzel hem zalim olabileceğini kabullendi. Şükretmeyi öğrenmek, kaderle savaşmaktan daha iyi bir strateji gibiydi. Bu farkındalık dünyayı daha az düşmanca gösterdi.
Los Angeles'a dönünce son "güvenli limanını" - değişime dayanamayan genç sevgilisini - geride bıraktı. Ayrılık acıydı ama doğruydu: herkes kendi yoluna gidebilirdi. Yeni sayfa kendi ayakları üzerinde durmayı gerektiriyordu.
Ayıklığını korumak için başkalarına yardım etmeye tutkuyla sarıldı. "Sober house" projeleri açtı, eski hükümlüler için programlara yatırım yaptı. Bir bankayı bile denedi, ancak proje çöktü. Yine de her yıkıntıdan sonra ışık aramaktan vazgeçmedi.
Kendini anlatmak için kaleme sarıldı. "Son Mutsuzluk" adlı oyunu Londra'da sahnelendi, seyircinin yüreğine dokundu. Broadway'de aynı başarıyı yakalayamadı, ama artık her umut kırıklığını olgunlukla göğüslemeyi biliyordu: Büyük umutları büyük hayal kırıklıkları takip edebilir, bu da yolun bir parçasıdır.
Florida'daki "travma kampı" en sert yüzleşmeyi getirdi. Haftalarca eski yaralarına bakmak, onları kabul etmek kolay değildi. Ani bir aydınlanma gelmedi, fakat geçmişten kaçmanın imkânsızlığını anladı; yavaş yavaş bırakmayı ve yardımı kabullenmeyi öğrendi.
Zafere de düşüşe de tanıklık eden bu yıllar, Matthew'yu eskisinden sağlam kıldı. Her hatayla güçleniyor, yeni fırtınalara hazır bekliyordu.
Matthew, Anonim Alkoliklere katılarak gerçek bir çağrı buldu: başkalarına yardım. Toplantılarda deneyim paylaşmak ona terapi gibiydi; birini değiştirebildiğini gördükçe tatmin duyuyordu. İlk kez gerçek bir aidiyet hissetti.
Yine de aklına takılan sorular vardı: Neden onun sınavları başkalarınınkinden daha ağırdı? Bazı insanlar bağımlılığı sanki kolayca geride bırakıyor, o hâlâ boğuşuyordu. Bu adaletsizlik duygusu geceleri öfke ve keder karışımı uykusuzluklara yol açıyordu.
Hayatta kalmasının bir anlamı olmalıydı. Bu yüzden ayakta kalmakla yetinmeyip başkalarına da umut vermek için koşturdu. Yakın ölüm deneyimi ona sevgiyi ve iyiliği borç bildirdi.
Romantik hayallerini de ciddiye aldı. Laura'ya sonsuz ilgi, Rose'a ise kendinden bir parça bulma arzusu derken, karmaşık bir üçgen doğdu. Kalbi birine, aklı diğerine çekilirken, bu ateş üç kişiyi de yaktı.
Sonunda Laura'yı seçti ama korkuları ilişkiyi boğdu; depresyona kapıldı ve bir gecede hem Laura'dan hem Rose'dan oldu. Yalnızlık ağır bastı.
Ironi şu ki Laura ve Rose teselliyi birbirinde buldu. Kendini tamamen dışarıda hisseden Matthew üçüncü kez rehabilitasyon yoluna düştü. Değişime hazır olmanın tek kurtuluş olduğunu kabullendi.
Yalnız gecelerde eski hataları düşündü, ama artık her gün biraz daha güçleniyordu. Hayata hafif bir mizah penceresinden bakabilmek, en ağır dramı bile nefes aldırıyordu: Bir sette yanlış isim söyleyip herkesi güldürmesi ya da Chevy Chase'e yanlışlıkla raket çarpması gibi anılar, fırtınada bir mola gibiydi.
New York'a döndüğünde bağımlılık cehennemi doruktaydı. Sabah ilk işi hap içmek, akşam kameralardan saklanarak votka devirmekti. İkili yaşam öyle ustaca sürüyordu ki kimse gerçek boyutu fark etmiyordu.
Hollywood onu altın yumurtlayan tavuk gibi görüyor, ama asıl hastalığı görmezden geliyordu. "Serving Sara" setinde alkol ve ilaç yüzünden replikleri unuttuğunda bile çekim devam etti. Perry'nin içini kemiren suçluluk, güveni suistimal ettiğini söylüyordu.
Anonim Alkoliklere yeniden sığındı; bu kez alçakgönüllülük ve sorumluluk kelimeleri somutlaştı. Kendi hatalarını içeren "ahlaki envanterini" çıkarınca dünyanın sadece kendisinin etrafında dönmediğini fark etti. Parçası olduğu büyük topluluk ona güç verdi.
En büyük bedel bedenseldi. 2018'de bağırsakları yıllarca süren zehirlenme yüzünden yırtıldı. Acil ameliyatlar, komadan dönüş, kolostomi torbası - yaşama şansı yüzde iki. O hastane yatağında, neredeyse kendi
hatalarıyla ölmenin ağırlığını tam anlamıyla hissetti. Hayatın armağan olduğunu artık inkâr edemezdi.
Rehabilitasyona tekrar girdiğinde bu kez başardığı her ayık günle gurur duyuyordu. Mücadele artık kariyer için değil, bizzat hayatı içindi. Eski ilişkilerin kırıklığını analiz edip en büyük sabotajcısının korkuları olduğunu anladı. Bu farkındalık ayıklığı daha kişisel ve daha kararlı kıldı.
Yeni bir şafak sessizce doğdu. Ayıklığın her gün seçilmesi gerektiğini biliyordu. Korku dalgası yükselince yönünü değiştiriyor, ufukta gerçek mutluluğun da var olduğunu hatırlıyordu. Güçlenmiş özgüveni ve artan umudu, yolunu aydınlatıyordu.
Hayatı hayal ettiği rotayı takip etmedi; 52 yaşında hâlâ bekâr, ama pişman değil, minnettar. Bazen aile kurma düşüncesi aklına gelse de geçmişi değiştiremeyeceğini, asıl önemli olanın bugünü yaşamak olduğunu biliyor. Kendini olduğu gibi sevmenin, pişmanlıktan daha güçlü olduğunu öğrendi.
Doğada cevaplar buluyor. Los Angeles kıyısındaki okyanus, onun için kendi ruhunun metaforu: sonsuz, katmanlı, hem aydınlık hem karanlık. Dalgaları izlemek huzur veriyor; her anın anlamlı olduğunu hatırlatıyor.
İnsanların değeri de başka bir ışık kaynağı. Anne ve babası onu en karanlık zamanlarda bile terk etmedi; bunu asla unutmayacak. Anonim Alkolikler'deki arkadaşlar kelimeye gerek kalmadan el uzatıyor. Bu koşulsuz desteğin yolunu kolaylaştırdığını biliyor.
En mutlu anılar, hayatın zorluğuna rağmen tutunacak dallar. Los Angeles Kings'in ilk Stanley Kupası zaferini tribünde kutladığı gün ya da "Friends" seti sonrası sabaha kadar yapılan esprili sohbetler hâlâ yüzüne gülümseme konduruyor.
Bağımlılıkla savaşta yanında duran doktorlar, danışmanlar ve AA üyeleri sayesinde pes etmedi; minnettarlığı sonsuz.
Yeni ufuklar açık. Uzun zamandır tanıdığı bir dostla senaryo yazıyor; belki de her şeyi yaşamış bir yetişkine dair bir komedi çıkar ortaya, diyor. Şöhret peşinde değil, ama tecrübelerini paylaşarak yeni hikâyeler üretmek istiyor.
Son olarak Perry, hayat pusulasını net çiziyor: sevgi, cesaret ve kendine inanç. Geçmiş fırtınalar onu güçlendirdi; kendiyle her zafer, yeni
bir kasırgaya direnebileceğini kanıtladı. Açık kalple yürüdükçe mutluluğu bulacağından emin. Yaşama isteği sürdükçe yeni fırsatlar ufukta ve hiçbirini kaçırmaya niyeti yok.